ไม่ว่างซะนานกลับมาอีกที เมื่อลูกโตแล้ว

ตอนนี้หนูเบ๊บก็ได้กลายเป็นหนูน้อยที่น่ารัก (น่าตื้บ) ซะจิง ๆ ปกติหมาเด็กเนี่ยต้องกินแล้วก็นอน นี่วันทั้งวันเอาแต่กัด กัด แล้วก็กัด ซนมาก ๆ เลย ออกไปวิ่งเล่นที่สนามกับพี่บุชบ่อย ๆ คนละไซส์เลย

(ตอนนี้หนู 2 เดือนแล้วคับ ฟันเต็มปากเลยงับผม)
เร็วมากเลยแต่ไม่เห็นตัวโตขึ้นเลยผ่านไปเดือนนึงแล้ว ไม่รู้ว่าจะหมาแคระรึป่าว พ่อแม่ก็ไม่แคระนะ แต่ก็ดี เล็ก ๆ น่ารักไปอีกแบบรึป่าวนะ เวลาเดินต้องคอยระวังเค้าเพราะตัวเค้าเล็กมาก และชอบวิ่งกัดขากางเกงเราเลย เมื่อวานเล่นกับพี่บุชซะแขนเจ็บเลย แต่เช้ามาก็หายวันนี้เลยกลัวไม่กล้าเล่นกับพี่บุชอีก เจอหน้าก็วิ่งหนีมาซุกก้นเรายังกับเราจะช่วยอะไรได้ พอพี่บุชวิ่งมาก็วิ่งหลบกันคนละทางก็ดูเจ้าตัวสิ ไม่รู้ว่าเป็นหมา หรือ ค-วา-ย กันแน่

(อันนี้แม่เค้าสั่งให้ผมแหงนมองท้องฟ้า ไม่รู้ให้มองทำไม เมื่อยตายชัก ไม่เห็นมีเครื่องบินซักลำ)


(โธ่! แม่ไม่รู้จักความส่วนตัวรึงัยคับ เค้าเห็นผมอึ๊กันทั้งโลกเลยนะ อายจัง)
วันนี้เผอิญไปเปิดรูปที่ถ่ายเก็บไว้เลยเจอรูปหมาข้างบ้าน เค้าชื่อทองหยอด พ่อเค้าตั้งให้ด้วยความสิเน่หารึงัยไม่ทราบขนาดเจ้าเบ๊บเราเค้ายังตั้งให้เลยว่าชื่อทองหยิบ ยกให้ก็ไม่เอาจะได้เอาไปเล่นซะให้สบาย (สบายเราด้วย) เค้าเป็นหมาประเภทถ้าเป็นคนก็เรียกว่า Hyper น่ะ หางเค้าจะส่ายได้ทั้งวัน เป็นหมาที่แม่(คุณเหมียวข้างบ้าน)มัน pround to present มาก ไม่รู้ว่าแม่หรือลูก ใครเรียกก็ดีใจวิ่งหาทั้งนั้นไม่ว่าจะคนเก็บขยะ คนขายส้มตำไก่ย่าง แม่ค้ากับข้าว แม้กระทั่งคนส่งน้ำ ก็ดีใจเหมือนรู้จักกันมาชาติก่อนงั้นล่ะ (ฉี่แตกด้วย) ดูรูปเค้าละกันสังเกตดูขนได้เลยว่ายุ่งขนาดไหน นี่ขนาดแม่เค้าอาบน้ำให้ทุกวันนะนี่

โพสต์ท่าเก่งเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยแฮะ